با اینکه من به تمام مسوولان مربوطه نامه داده ام و از آنها دادخواهی کرده ام ولی هنوز هیچ کدام پاسخگو نبوده اند و گلایه من از شما این است که اگر زخم ما را التیام نمی بخشید، لااقل روی آن نمک نپاشید.
اگر فرزند شما هم مانند فرزند آقای روح الامینی و فرزندان ما مادران مورد آزار قرار می گرفت و در خیابان کشته می شد، آیا باز هم اینگونه قضاوت می کردید؟
«درد را آن بداند که روزی به آن گرفتار شود.»
خدایا، از ته دل می گویم آه من مادر حتماً گربیانگیر همه کسانی که فرزندان عزیزمان را از ما جدا کردند خواهد گرفت. اگر صدای فرزندان ما قبل از ترک دنیا رسا نبود، اما الان صدای آنها در همه دنیا شنیده می شود. صدای نداها و سهراب ها و محسن ها و اشکان ها و... در همه جا طنین انداز صدای ما مردم است.
ما مادران داغدار آرام نخواهیم گرفت تا زمانی که دادگاهی عادلانه با قضاتی عادل مسببان را به سزای اعمال خود برساند و از شما نیز می خواهیم در رابطه با مسائلی که اطلاع کامل ندارید، اظهارنظر نکنید چون نماینده ای بی خبر از درد ملت، نمی تواند نماینده واقعی مردم باشد.
از خداوند برای خود و سایرمادران صبر و برای شما قضاوت عادلانه آرزومندم و امیدوارم وسوسه صندلی قدرت آنقدر برخی را مجذوب نکند که پنبه ها را از گوش خود درنیاورند و چشم بندها را از چشم خود باز نکنند.